Als voor onbepaalde tijd in Italië maar 7 weken wordt..

In september schreef ik de blog “Ik stop met liegen en neem ontslag” waarin ik aangaf dat ik voor onbepaalde tijd richting Italië zou vertrekken samen met mijn man en hond in onze camper. Een mooi plan dat we in de loop van 2020, jep de Corona tijd, hadden gemaakt. En toen liep het allemaal anders en waren we maar 7 weken in Italië.

Drie maanden samen in Italië

Van huis in de verkoop naar huis verkopen. En dan tijdelijk gaan wonen bij je ouders. Van mijn baan opzeggen na 10 jaar loondienst bij het UWV naar volledig voor mezelf beginnen en aan de slag gaan als online management consultant. Nog geen nieuwe opdrachten hebben maar er toch meer dan 100% voor gaan. En als klap op de vuurpijl: een bestelbus kopen en deze om (laten) bouwen tot camper.  We hadden ons huis altijd bij ons en zouden in december weer (tijdelijk) terug zijn. Van september tot december zou mijn man een opleiding gaan volgen in de buurt van Rome. Drie maanden samen in Italië. Eens kijken hoe dat is. En daarna onze plannen verder vormgeven. Bijvoorbeeld het verdienmodel: de camper die te huur is.

En dan worden drie maanden maar 7 weken in Italië en zijn we weer terug in Nederland. Nee, Corona was niet het probleem. Mijn angst was het probleem. Het begon allemaal geweldig als onze vakantie. We vertrokken op 2 september 2020 en hadden de eerste week de tijd om lekker te reizen. Van Duitsland naar Zwitserland naar Italië. Wat een mooie dingen hebben we gezien en wat genoten we van dit avontuur. We gingen snel. Elke dag twee tot drie uur rijden en elke dag een nieuwe locatie om te slapen. Voor we het wisten was er een week om en stonden we in Italië op een camping. Klaar om een huis te zoeken voor de komende drie maanden.

Angst en twijfel

En dat viel tegen. Omdat we niet ingeschreven staan in Italië vallen er al heel wat mogelijkheden af. En bij particuliere verhuurders is een hond vaak niet welkom. Daar hadden we ook geen rekening mee gehouden. Uiteindelijk vonden we via de opleiding van mijn man een appartement. Bezichtiging gehad en we zouden er zondag, een dag voor de start van zijn opleiding, in kunnen trekken. Alleen buiten en onder het appartement liepen voor mijn gevoel niet echt fijne mensen rond. En na een rondje in de stad met de hond kreeg ik een soort van paniek. Ik durfde hier niet alleen te zijn. Komt dit wel goed? Is dit wel de bedoeling?

Nu ik dit schrijf voel ik het gevoel terug komen. De angst. Het gevoel niet te weten wat we moeten doen en daar echt heel misselijk en ziek van worden. Angst over echt alles. De stad, de plek van het appartement, de hond. Wat is de beste oplossing? Moeten we hier wel zijn? Kan ik dit wel? Na lang wikken en wegen, veel gesprekken en stress bij ons allebei werd er een knoop gehakt. De  opleiding werd geannuleerd en we reisden verder. In één keer werd ons plan anders. Alles werd anders. Er was geen plan meer. En achteraf gezien hebben we dit moment en de impact van mijn keuze op dit moment heel erg onderschat.

Van wonen in Italië naar vakantie in Italië

We besloten om verder te reizen en Puglia te ontdekken. De plek waar ik al heel lang over droomde. De plek waar ik dacht te voelen dat we zouden gaan wonen. De reis richting Zuid-Italië verliep rustig en we namen de tijd. We hoefden nergens meer te zijn en besloten dan ook nog meer te genieten van Italië. Van Terni gingen we richting Bolsena en van Bolsena richting Napoli. Daar deden we een kort familiebezoekje. We sliepen twee dagen bij familie, haalden onze post op en we lieten de camper controleren en repareren. Daarna reden we richting Puglia. Van camper richting huis. We hadden een fijn huis gehuurd via AirBnB waar we de camper ook konden parkeren op eigen terrein. Perfect!

Alleen liep dit ook weer anders. Want het huis stond in een heel smal straatje met totaal geen eigen terrein en ook geen parkeerplaatsen van de camper. Het huis was zelfs een appartement. De advertentie op AirBnB klopte dus niet. En er kan veel maar een camper parkeren in de smalle straatjes van een Italiaans stadje kan dus echt niet. Weer angst en twijfel. En weer de bibbers en dat misselijke gevoel omdat ik niet wist wat ik moest doen. Ik wist dat ik een bangerd ben maar de angst en twijfel en de besluiteloosheid waren zo groot dat ik daar ook weer van schrok. En dus koos ik weer een andere route en weer een ander pad. Met onze camper gingen we op zoek naar fijnere plekken.

Het hele plan is van de baan

En die fijnere plekken kwamen. In Manfredonia kwamen we weer tot rust. Lekker aan het strand en omringd met fijne mensen. Het ultieme vakantiegevoel. Vanuit Noord-Puglia gingen we langzaam langs de oostkust omhoog. We waren op een roadtrip en keken onze ogen uit. Wat is de wereld toch mooi. Wat is Italië toch mooi. Na bijna vier weken onderweg te zijn geweest kwamen we eind september uiteindelijk aan in Toscane.

Ons hele plan was een soort van om zeep: geen opleiding voor mijn man, geen Puglia voor ons allebei en in plaats daarvan een bijzondere reis door Italie en een appartement voor de komende vier weken in de buurt van Arezzo en Siena. Een perfecte plek en ik of wij hadden dan ook weinig te klagen. Ons appartement was een klein huisje en stond in een grote tuin tussen de boomgaarden vol met olijven, appels en peren. En wijngaarden, heel veel wijngaarden. De hond had de tijd van zijn leven en wij ook. Veel wandelen, de omgeving ontdekken en genieten van de herfst in de zon.

Een pas op de plaats

Ondertussen startte in mijn online werkzaamheden een beetje op. Ook zonder opdracht kon ik al best veel doen. Meer bloggen, actief zijn op LinkedIn en een aantal online netwerkbijeenkomsten waar ik bij aansloot. Ik overlegde met PROX6 over mijn opdracht en besloot dat er nog geen haast was om direct aan de slag te gaan als online consultant. Er was zoveel gebeurd sinds we onderweg waren en er gebeurde nog steeds zoveel dat ik eerst even een pas op de plaats wilde maken. Ik wist gewoon even niet meer waar ik moest beginnen en dus begon ik met zo min mogelijk moeten en relaxen.

Help, ik weet het niet

En dat niks doen wierp zijn vruchten af. Want na drie weken niks doen werd ik onrustig. Onbewust kwam ik weer bij de kern van mijn angst: het niet weten. Ik besefte me dat ik niet wist wat onze volgende bestemming zou zijn. Na drie weken in de rust van dit huisje voelde ik dat ik hier weg moest. In plaats dat ik ging voelen waarom dacht ik alleen maar waar naartoe? Ik zocht me rot op AirBnB en kon geen enkele geschikte locatie vinden. En ook geen enkel huis voelde goed. Ik wist het gewoon echt niet. En achteraf gezien besef ik me dat “het niet weten” als een rode draad van angst door deze reis heen liep. Dat ik bang ben om het niet te weten en dat ik als ik het niet weet ga doen alsof ik het weet en dus beslissingen ga nemen die best wel heel erg veel impact hebben. Op mij, op ons en op ons leven samen.

Nu pas kan ik voelen dat het helemaal niet erg is als je het niet weet. Want als je het niet weet is er namelijk een hele eenvoudige oplossing: om hulp vragen. Hoe simpel is dat? Toch? En hoe moeilijk tegelijkertijd ook als je je dit niet beseft en als je de hulp niet ontvangt.

Maar 7 weken in Italië

In het moment van het niet weten besloten we om terug te gaan naar Nederland, naar mijn ouders. Want we hebben natuurlijk geen huis meer. Dat betekende dat we maar 7 weken in Italië zouden zijn. Camper inpakken, een route bedenken en voor je het in de gaten had waren we al onderweg. Een overnachting bij Lago di Garda, een overnachting bij Lago Maggiore en een overnachting in zuid-Duitsland (Lörrach). Ik dacht te weten dat naar Nederland gaan de beste oplossing was. Totdat ik onderweg van iemand de volgende woorden ontving:

“Je zag het niet meer voor je maar dat betekent niet dat de oplossing achter je ligt”

Toen dacht ik echt: shit ja, dit is het. Dat is wat ik gedaan heb. Dit is wat ik altijd doe. Dat is wat ik nu aan het doen ben. Maar toen waren we al in Duitsland. Toen was de keuze al gemaakt en waren we maar 7 weken in Italië. Als ik nu terugkijk voel ik dat ik de boot volledig gemist heb door de hulp die ik kreeg niet te ontvangen. Want ik kreeg namelijk het advies om weer lekker te gaan reizen: Griekenland of Portugal. Gewoon gaan en zoals het plan was in december pas terugkomen. En vooral ook zijn met de angst en de angst accepteren en doorleven. Ik heb me gewoon echt niet beseft dat het niet weten helemaal geen probleem is. Dat de angst die hoort bij het niet weten ook geen probleem is. Dat het er allemaal gewoon mag zijn en ik om hulp kan vragen als ik het even niet meer weet. Precies wat ik zelf ook altijd zeg:

“Samen kun je zoveel meer dan alleen”

En hoe nu verder dan?

Hoe duidelijk maakt dit weer dat reizen echt enorm leerzaam is. Hoe mooi een reis kan zijn zelfs als de reis hele “vervelende” momenten bevat. The school of life maakt je veel wijzer dan elke opleiding die je volgt. En die vervelende momenten zijn achteraf de meest leerzame momenten. Dat is iets waar ik echt in geloof. Het gaat er nu niet meer om dat we maar 7 weken in Italië waren. Het gaat om wat dit alles ons en mij gebracht heeft.

Ik ben iemand die valt, opstaat en dan snel weer verder gaat. Maar nu kreeg ik het advies om even een stap op de plaats te maken. Eerst even thuis te komen, even te landen en daarna pas weer een nieuw plan te maken. En dit keer luister ik daar naar. Maar één ding is zeker, het reizen met de camper smaakt naar meer.

Heb je vragen over deze blog neem dan contact met mij op. Je mag mij ook altijd mailen via debby@changethehabit.nl of bellen op 0031612767967.